Ik heb veel alleen moeten doen

het is grappig want ik spreek veel met mijn coachies over het alleen voelen en dat je eigenlijk nooit echt alleen bent, want er is altijd wel iemand of dier. Als je naar buiten kijkt zie je altijd mensen of er komt een vogel voorbij vliegen. Dus je bent eigenlijk nooit alleen. Zelfs als je niemand op straat ziet ben je niet alleen want er loopt vast wel een mier of een ander dier in je huis, onder je huis of in de buurt. Dus wat is echt alleen?

Je voelt je alleen, alleen

En ook zo ik, Ik werd voor het eerst ongesteld, vlak nadat ik het huis uit ging. Voelde mij heel erg alleen en durfde mijn moeder niet te bellen.. Wat uit eindelijk boosheid vandaan kwam want waarom heb ik haar niet gebeld? Ik dacht dat ik niet bij haar terecht kon ermee

Mijn eerste kus, eerste keer. Was niet alleen maar voelde me wel alleen omdat ik niet iemand had een ouder waarmee ik het delen kon.

Ik ben alleen zwanger geweest, kinderen gebaart, getrouwd en wat ga ik allemaal nog meer alleen doen?

Alle belangrijke dingen heb ik alleen gedaan, voor mijn gevoel tenminste.. En terug kijkend op mijn trouwdag, dat ik alleen de trap af kwam en wel natuurlijk mijn schoonfamilie, man en kinderen zag glunderen. Was er niemand die bovenaan bij mij op de trap ondersteunde. Iets wat de fotograve zag maar ze moest der werk doen. Onder aan de trap. Maar zij zag mijn pijn en hoe ik de tranen weg slikte.

En dan kom je bij het gemeentehuis aan en dan is daar niemand van jouw familie, je wist de datum? Waarom sta je ook niet gewoon even op een hoekje te kijken? Ben nog steeds wel jou dochter en zus he?

En natuurlijk was ik helemaal niet alleen, had ik hele lieve familie, vrienden om mij heen. Maar het geen waar je steun en luisterend oor van nodig hebt was nergens te bekennen.

Ook de kleine dingen

Ook de kleine dingen heb ik mezelf aan moeten leren, wassen, koken, strijken.. Ik was immers al met 12 het huis uit en je moest daar 1 keer per week toch echt gaan koken.. Heb het allemaal alleen geleerd. Mezelf geleerd.

Al dat soort dingen hebben mij leren vertrouwen op mezelf, want had niemand waar ik op terug kon vallen. Als ik viel, was ik de gene die de pleister plakte. Als ik verdriet was, was ik degene die mezelf troostte.

En dan het soms gek vinden dat die muur van kan het wel alleen nog soms echt wel er zit.. Ookal leer ik hem afbrokkelen.

Ik leer eigenlijk ook gewoon van mezelf, zit ik zo te denken nu dat ik dit schrijf.. Want ik ben ook eigenlijk nooit alleen. Sterker nog ik vind het lekker om alleen te zijn want dan kan ik ( hoe ik het altijd zeg) in vergadering met mezelf.. Maar dat vergaderen met mezelf is altijd met een mannen stem. Dus ook daar ben ik niet alleen.

Zou het niet een keer lekker zijn om echt een keer alleen te zijn?