Hey lieve oma

Ik was een jaar of 9 dat ik jou stem hoorde, door de wind heen, op de fiets naar huis vanaf school. En ik dacht nu wordt ik gek, dit kan niet, zie je nou wel ik spoor ook echt niet, breng me maar weg..

Het was jouw stem die ik voor het eerst echt hoorde, natuurlijk waren er altijd wel al stemmen maar die van jou kwam echt wel door, hoe? Omdat ik het je gewoon vroeg, na een paar dagen hele verhalen tegen je aan te houden dacht ik maare tegen wie praat ik nu eigenlijk? Je oma was het en dat lijkt nog steeds gisteren gebeurt

In die tijd mocht het allemaal nog helemaal niet, was het nog helemaal een taboe dus ik moest het weg stoppen, jou weg sturen. En je zei me als je me zoekt ben ik de felste ster naast de maan. En nu nog steeds als ik de maan zie kijk ik nog steeds of ik jou daar ook mag zien schijnen.

Ik heb je daarna nog 2 keer gezien, naast het bedje van Anna maar je was snel weer weg, want het mocht allemaal niet.

Heel lang heb ik er dan ook alleen voor gestaan want ik hoorde mijn oma en ik mocht er niet over praten. Heel lang heb ik gedaan alsof de andere stemmen die ik hoorde of schimmen die ik zag er niet waren. Simpelweg omdat mensen je raar vinden en je anders allemaal stempels krijgt op je hoofd gedrukt en wat hebben ze dat maar al te graag gedaan.

Het is grappig want terug kijkend naar mijn leven naar alle belangrijke beslissingen die ik heb genomen, heb ik ook niet alleen genomen. Daar was iemand anders bij. Een man die mij altijd steunt bij belangrijke keuzes. Mijn gids.

Ik leef met mijn gidsen, ik zie overledenen, ik hoor ze, ik ruik ze en wat eigenlijk nog meer.. Ook daar ben ik nog steeds van in de leer. Want nu begint het snappen van mezelf pas echt
En heel eerlijk? Ik vind het geweldig wat ik allemaal kan!

Herken jij dit? En heb jij daar hulp bij nodig? Misschien kan ik je helpen bij de stappen om echt te ontdekken wat je kan!