Ik ben mijn baarmoeder

Ik en mijn baarmoeder, yep dat is me een verhaal. En hoewel ik het compleet ergens anders over wilde schrijven om mijn verhaal te uiten is dit toch ook wel een hele mooie.

Ik heb al heel lang problemen met mijn baarmoeder, heb hem soms ook gewoon gewenst er uit te halen. Nu denk ik absoluut niet meer zo want je haalt een stuk van je zelf wel en van je creaties en ik vind mijn creaties altijd erg leuk dus blijf maar lekker zitten, ik heel je wel op een andere manier.

Maar goed het begon al überhaupt met als puber ongesteld worden. Dit werd ik al om de 2 weken hevig en heel veel pijn.. Ik ging dus maar aan de pil want dan was ik het in iedergeval niet meer 1 keer per maand.

maar je wordt natuurlijk volwassen, je komt een hele leuke man tegen en besluit je kinderen te willen. Onze eerste ( wat ik overigens denk dat ze echt een meisje was) ging niet goed. Met 13 weken verloor ik haar met heel veel bloed en verdriet. Verdriet wat ik niet kon uiten toen der tijd want mijn schoonvader was goed ziek en vond dat daar alle aandacht naar toe mocht gaan, dus was de rouw om ons kind er toen gewoon niet.. Nu vraag ik me steeds vaker af hoe zou ze zijn geweest. Ben wel heel erg nieuwsgierig naar haar

Zwanger worden

Na een jaar daarna proberen weer zwanger te worden, kwam ik op de dag dat we te horen kregen dat mijn schoonvader kwam te overlijden er ook achter dat er een mini mensje weer in mijn buik mocht groeien. En als het een jongetje zou werken werd hij vernoemd naar zijn Opa. Natuurlijk was daar onze kleine Henk

De zwangerschap leek heel goed te verlopen alleen de laatste weken steeds vaker blaasontsteking en kwam er maar niet van af. En na 3 dagen weer thuis te zijn van vakantie braken mijn vliezen met 34,6 weken. Te vroeg dus. Maar omdat het niet door zette moest ik verplicht in het ziekenhuis blijven, mocht niet meer dan blijven liggen want de bedoeling was om het zo ver mogelijk uit te stellen.

Die dag werd met 36 weken. Dat was een lange dag, want niets werkte wee opwekkers niet, het bleef maar hangen en de volgende dag mocht hij wel komen. Maar toen dacht mijn lichaam maar ja het kind is er nu uit je bekijkt het maar. Er kwam dus geen placenta. weer opnieuw wee opwekkers, wat gepaard ging met weeën en bloed. Maar ook niets hielp dus hij is operatief verwijderd.

We wilde redelijk snel kinderen na elkaar dus na 1 jaar en een maand was ik weer zwanger van onze Anna. Daar ging de bevallig met 38 weken wel goed alleen… Je raad het al…. Mijn lichaam dacht ja doeiii ik stop na dat het kind er uit is. En terwijl ik al zei boek de ok maar want dit wordt hem niet bleven ze toch trekken met als gevolg dat mijn navelstreng in mijn baarmoeder afbrak. Open bloeding dus en met wee opwekkers… Iedere wee kwam ook een guts bloed. Paniek in de tent dus. En soms als ik er aan terug denk denk ik wauw… Ze waren aan het wachten op het lab voordat ik naar het ok mocht> Maar in paniek hadden ze niet 1 keer de aanvraag voor mijn hb gedaan maar 9 keer. En ondertussen lag er al een plas bloed op de grond waarvan ik dacht heb je het echt nog uit mijn arm nodig.

Het enige wat ik me daarna nog kan herinneren is dat ik op het ok bed lag en dat er een arts daar achter stond en dat ik zei ik zou even aan de kant gaan. En toen kwam er een wee. en ik viel weg

Ze hebben later nog wel excuses aangeboden en dat ze de volgende keer anders zouden doen. maar mijn kinderwens van 3 bleef er bij 2.

Na Anna ben ik aan de prikpil gegaan omdat het gewoon echt niet goed liep, maar kreeg ook ineens dat ik mijn urine niet meer op kon houden. Bleek ook met mijn baarmoeder te maken te hebben want die drukte alles fijn.

Bloedingen

2 jaar geleden ook nog op het eerste hulp gezeten omdat ik na een vaccinatie ( noem even geen namen) bloedingen kreeg die niet meer stopte, maar zo heftig dat ik weg viel iedere keer dat Henk en de buurman mij maar in de aura hebben gedragen om naar de eerste hulp te gaan. Maar ook dat was echt een hele opgave want ze kregen het bloeden niet te stoppen. En mijn hb maar zakken en zakken. Gelukkig na hele zware medicijnen stopte het en ben ik daarna niet meer ongesteld geworden. Ik durf immers ook gewoon niet meer.

Maar goed een paar maanden geleden begon het daar weer te etteren, allemaal ontstekingen die oplaaide en jawel de huisarts zei komt door stress dat ik dacht het wordt nu toch echt tijd dat ik wat met mijn baarmoeder ga doen. Want al mijn trauma’s zitten daar gewoon ook van mijn jeugd, het zit in mijn lichaam. Ik womb healingen gedaan ( dat is ook de reden dat ik ze nu ook geven want wat gaat er een wereld voor je open! )  en nu voel ik af en toe alsof er een kind in zit maar gaat een heel stuk beter.

Whaattttt???

Tot dat… Ja en daar komt ie want vind hem wel ergen echt heel hilarisch

Ik mijn verhaal begin te schrijven.. eerst op papier dat ik al weer plop plop plop voel en dus dacht ohh zie je mijn baarmoeder vind ook dat dit al werkt ookal zet ik het alleen op papier. En ik dus een dag later mijn blog online zet de blog met mijn verhaal... Kan jij al raden wat er gebeurde? Ik wordt ongesteld! maar dat kan toch helemaal niet? Zit aan de prikpil… Ik terug kijken nee het kan echt niet moet pas over 5 weken weer prikken. Dus hallo universum, ben je daar weer! Ik vind het echt zo grappig wat er met mij allemaal gebeurt en ook spiritueel dat ik dit met jullie echt even delen moest.

Heb wel nu zo iets van oke, en nu? Toch niet weer de zelfde taferelen he? We gaan het zien….